Βάσια Μίχα: Δεν είσαι πια εδώ

365 μέρες. Τρίτη. Ξυπνάω. Ενας ήχος λείπει σήμερα από εδώ. Αυτή η «καλημέρα». Δεν ξέρω πώς να γεμίσω αυτό το εκκωφαντικό κενό. Στο δωμάτιο η καινούργια κιθάρα σου στέκεται εκεί. Σαν να «πάγωσε» στον χρόνο, σα να ’χει μαρμαρώσει. Την κρατώ στα χέρια μου, μα κι αυτή βουβή. Τετάρτη. Ξυπνάω. Ενας ήχος είναι μόνιμα εδώ. Αυτός της μητέρας που κλαίει. Ζωή και θάνατος μαζί. Στο μεταίχμιο της ζωής που αφήνεις πίσω κι αυτής που έπεται. Καταδικασμένη να θυμάται, να πονάει. Μα, αλήθεια, με τι δύναμη χτυπάει μισή καρδιά;

Πέμπτη. Ξυπνάω. Ενας ήχος είναι μόνιμα εδώ. Στο βάθος ακούγεται χαμηλά η τηλεόραση. «Τα πυροσβεστικά δεν είναι ταξί, έρχονται, κυρία μου». «Δεν ξέρω ποιος διαχειρίζεται…». «Είναι εντολή υπουργού, δεν μπορώ». Απεγνωσμένα μια γυναίκα φωνάζει: «Γιατί μας ξεχάσατε; Εχω παιδί 13 μηνών». «Δεν βρίσκω λάθη… θα κάναμε ξανά τα ίδια». «Κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια». «Δεν γνώριζα για τους νεκρούς». «Δεν ήμουν ενήμερος». Ενα κράτος που αφήνει τα παιδιά του να πεθάνουν αβοήθητα. Παρασκευή. Ξυπνάω. Ενας ήχος είναι μόνιμα εδώ. «Συλλυπητήρια. Είσαι η αδερφή του Βίκτωρα Μίχα. Σας θυμάμαι. Πηγαίνατε βόλτα το σκυλάκι». Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι εννοούν «πηγαίνατε». Τι σημαίνει αυτό; Αύριο δεν θα πάμε; Σάββατο. Ξυπνάω. Ψυχοσάββατο σήμερα, μου λέει η μητέρα. Ανοίγω τα μάτια μου και δεν βρίσκομαι δίπλα σου. Πού βρίσκομαι; Ενας ήχος είναι μόνιμα εδώ. Ο παπάς ψέλνει. Επάνω στην ταφόπλακα αναγράφεται «Ετών 25». Ο παπάς προσεύχεται να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του. Ποιες αμαρτίες; Ετών 25 παρά 2 μήνες. Κυριακή. Ξυπνάω. Είναι το δωμάτιο αδειανό. Σκόνη αγκαλιάζει τους δίσκους σου και το τασάκι σου είναι πλέον μόνιμα καθαρό. Εγώ που γκρίνιαζα για τις σκόρπιες στάχτες στο τραπέζι, μια εικόνα μου θολώνει το μυαλό. Αυτή τη φορά δεν προσπαθείς να με παραβγείς στο κολύμπι. Αυτή τη φορά προσπαθείς να παραβγείς τη φωτιά. Το πρόσωπό σου μαύρο από τον φόβο, γεμάτο στάχτες, στάχτες φωτιάς.

Δευτέρα. Ξυπνάω. Δεν είσαι πια εδώ. Η βάρκα που περίμενες δεν ήρθε ποτέ. Τα σχέδια που έκανες, δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Τα γέλια που μοιραστήκαμε δεν θα έρθουν ξανά ποτέ. Η συγγνώμη που περίμενες δεν θα έρθει ποτέ.

Μα, ποιος νοιάστηκε για εμάς; Ενας ήχος είναι μόνιμα εδώ. «Μάνα, εγκαταλείπω». Κανένας δεν νοιάστηκε. Κανένας δεν θα νοιαστεί, έστω μέχρι να έρθει η σειρά του. 365 λέξεις. Πώς να χωρέσεις την απώλεια σε 365 λέξεις; – https://www.kathimerini.gr

* Η κ. Βάσια Μίχα ήταν επισκέπτρια στο Μάτι στις 23/7/2018. Ο αδελφός της πέθανε στη φωτιά.

Related Posts