Τρία χρόνια μετά την πυρκαγιά στο Μάτι: Ακόμη κλείνουν πληγές

Τρία χρόνια μετά την εκατόμβη στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά και το Κόκκινο Λιμανάκι με θύματα 102 ανθρώπους, αρκετά σπίτια έχουν επισκευαστεί, σε άλλα τα μαστορέματα συνεχίζονται.

Τρία χρόνια μετά τη φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, αρκετά σπίτια έχουν αποκατασταθεί. Σε κάποια σημεία στο Μάτι έχουν απομείνει σημάδια που θυμίζουν εκείνη την ημέρα. Δεν σβήνουν όμως οι μνήμες και η αγωνία που πυροδοτείται από κάποια μυρωδιά καπνού ακόμη και από το φύσημα του ανέμου. (Φωτ. ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ)

Οι επώδυνες εικόνες επανέρχονται αυτόματα, ακόμη κι αν κάποιος προσπαθεί να μην τις ανακαλέσει. Αρκεί η μυρωδιά καπνού ή το έντονο φύσημα του ανέμου για να θυμίσει την 23η Ιουλίου 2018 και το κυνήγι της φωτιάς. Τρία χρόνια μετά την πυρκαγιά στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά και το Κόκκινο Λιμανάκι με θύματα 102 ανθρώπους, αρκετά σπίτια έχουν επισκευαστεί, σε άλλα τα μαστορέματα συνεχίζονται. Τα κτίρια, άλλοτε με αργούς ρυθμούς ή ξεπερνώντας με κόπο και πίεση γραφειοκρατικούς σκοπέλους, φτιάχνονται. Οι μνήμες, όμως, μένουν.

Την τελευταία τριετία, μιλώντας με πυρόπληκτους της Ανατολικής Αττικής αποκομίζεις την αίσθηση ότι όσες φορές κι αν επαναληφθούν οι διηγήσεις των ιστοριών τους, όποιος δεν βρισκόταν τότε δίπλα τους δύσκολα θα μπορέσει να κατανοήσει πλήρως τι βίωσαν και πως εκείνη η ημέρα τους ακολουθεί. Στο παρελθόν κάποιοι κάτοικοι της περιοχής είχαν πει στην «Κ» πως αγχώνονται στη θέα του κόκκινου ουρανού στο σούρουπο, ή μπορεί να αισθάνονται ανασφαλείς σε μέρη με συνωστισμό. «Για τον υπόλοιπο κόσμο η φωτιά ανήκει χρόνια πίσω. Για εμάς, όμως, ακόμα μυρίζει», έλεγαν.

Εκείνο το απόγευμα στο Μάτι

Η 22χρονη Λυδία Γερακάκη είχε γλιτώσει εκείνο το απόγευμα στο Μάτι κάνοντας εγκαίρως αναστροφή με το αυτοκίνητό της, προτού προλάβουν να την εγκλωβίσουν οι φλόγες. Τον περασμένο μήνα, στις 28 Ιουνίου, ξέσπασε φωτιά στη γειτονιά της στο νότιο Λονδίνο, όπου ζει ως φοιτήτρια. «Ανοιξα το παράθυρο, είδα τους καπνούς και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Εκκένωσαν το κτίριο και ήμουν έξω για περίπου τρεις ώρες, αλλά ήταν σαν να κοιτούσα το Μάτι. Η μυρωδιά ξυπνάει μνήμες. Κι εμένα με είχε αγγίξει το 2018 η φωτιά το λιγότερο, ναι μεν έζησα τον φόβο, αλλά υπήρχαν άνθρωποι που έτρεχαν με τις φλόγες στην πλάτη τους και άλλοι που ήταν στη θάλασσα για ώρες», λέει.

Ολα αυτά τα χρόνια, βασιζόμενοι σε μεγάλο βαθμό στις δικές τους δυνάμεις, συχνά μέσω εθελοντικών πρωτοβουλιών και αυτοoργάνωσης, οι πυρόπληκτοι της Ανατολικής Αττικής επιχειρούσαν και προσπαθούν ακόμη να καλύψουν ανάγκες, να επουλώσουν τραύματα, να προχωρήσουν. Με δικές τους παρεμβάσεις υποστηρίχθηκαν οι δεκάδες εγκαυματίες της περιοχής και παράλληλα δίνεται αγώνας για την οικιστική αποκατάσταση, αλλά και για τη διαχείριση της αγωνίας. «Μπορεί ανά διαστήματα κάποιος να αφήνεται και να ξεχνά, να λέει ότι για λίγο βγάζει από πάνω του αυτό που κουβαλάει. Αλλά επί της ουσίας δεν φεύγει», λέει στην «Κ» η Κάλλι Αναγνώστου. Μετά τη φωτιά του 2018 μυρωδιές, ήχοι ή πυρκαγιές σε άλλα σημεία μπορεί να πυροδοτήσουν φόβο και άγχος σε αρκετούς πολίτες. Από τότε που ακόμη νοσηλευόταν για τα δικά της εγκαύματα, η κ. Αναγνώστου σκεφτόταν ότι κάτι έπρεπε να γίνει. Με την πολύτιμη βοήθεια συνοδοιπόρων της δημιουργήθηκε το 2019 μια ομάδα στην εφαρμογή Viber, η οποία πλέον φτάνει τα 1.100 μέλη και ονομάζεται «Alert Δήμων Ανατολικής Αττικής». Εκεί αναρτούν τους χάρτες επικινδυνότητας για φωτιά που εκδίδει η Πολιτική Προστασία, ενημερώνονται και ενημερώνουν σε περίπτωση έκτακτου συμβάντος, λειτουργούν ως μέσο αποσυμπίεσης.

Το Μάτι προχωράει και προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα του 2018, εστιάζοντας και στη νέα γενιά. (Φωτ. ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ)

Στις οδηγίες που έχουν θέσει εξηγούν ότι η ομάδα δεν υποκαθιστά τους αρμόδιους φορείς ούτε υποδεικνύει ενέργειες και εάν ο κίνδυνος είναι υπαρκτός παραπέμπει σε επικοινωνία με τις αρχές. Πλέον τα μέλη της ομάδας είναι σε θέση να διαβάζουν χάρτες και τα σημεία του καιρού, γνωρίζουν επακριβώς τι πληροφορίες θα δώσουν όταν καλέσουν την πυροσβεστική: το σημείο μιας φωτιάς, τη φορά του ανέμου, εάν πρόκειται για κατοικημένη ή δασική περιοχή, αν καίγονται πεύκα ή ξερά χόρτα. «Αρχίζουν και αποκτούν μια σχετική εμπειρία και το κυριότερο μεγαλύτερη ψυχραιμία, ίσως και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ότι έχουν κάπου να στηριχθούν. Υπάρχει ένα σύστημα γύρω τους που θα τους ακούσει, θα το ψάξουν μαζί και εάν υπάρχει κίνδυνος θα ληφθούν μέτρα προς ενημέρωση ή εάν δεν υπάρχει κάτι θα κατευνάσουμε την αγωνία», λέει η κ. Αναγνώστου.

Ο ρόλος της ομάδας

«Ενας άνθρωπος που έχει δει δικούς του ή τον εαυτό του να καίγονται, όταν συμβεί ένα έκτακτο γεγονός θα αρχίσει να πνίγεται. Είναι ένα συναίσθημα που σε καταρρακώνει. Πρέπει να ξέρεις πώς θα το χειριστείς και μέσα από την ομάδα σιγά σιγά βρίσκουμε πατήματα».

Στα μέλη τους, με τον καιρό προστέθηκαν και άνθρωποι από την ευρύτερη περιοχή που δεν επλήγησαν άμεσα, αλλά μοιράζονται την ίδια ευαισθησία και ανάγκη για γνώση. Μέλος είναι και η Δάφνη Τσουμπλέκα. «Εκείνη την ημέρα εάν ήξερε ο κόσμος πώς να αντιδράσει ή πώς να προστατευτεί μπορεί οι εγκαυματίες να ήταν λιγότεροι. Ηταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση χωρίς ενημέρωση που έπιασε τον κόσμο στον ύπνο», λέει. «Τώρα μυρίζει καπνός και το Viber ενεργοποιείται σε δευτερόλεπτα για να πληροφορήσει και να καθησυχάσει». «Εχουν περάσει τρία χρόνια, αλλά έχεις πάντα την αγωνία. Η ομάδα βοηθάει πολύ για να ξέρεις τι γίνεται, πώς μπορείς να προστατευτείς, να είσαι προετοιμασμένος να ειδοποιήσεις και άλλους», παρατηρεί η Βιργινία Κουρμουλάκη.

Πέρα από αυτή την ομάδα στα κινητά τηλέφωνα, διοργανώθηκε πέρυσι εθελοντικά στην περιοχή και σεμινάριο πρώτων βοηθειών. Η Αντια Αδαμοπούλου ήταν μεταξύ εκείνων που το παρακολούθησαν. «Ηταν πολύ χρήσιμο, κάλυπτε και πνιγμούς, αλλά και το θέμα της φωτιάς, πώς πρέπει να βοηθήσεις έναν άνθρωπο με εγκαύματα, πώς μπορείς να τον απομονώσεις ή να τον μεταφέρεις μέχρι να έρθει κάποιος ειδικός. Συμμετείχαν και πολλά νέα παιδιά από το Μάτι που βοήθησαν εθελοντικά και στις καταστροφικές πλημμύρες στην Εύβοια», λέει. Η κ. Αναγνώστου μιλάει και για άλλες πρωτοβουλίες, μια διαδικτυακή ενημέρωση που έγινε για τη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων και το πένθος και για ένα βίντεο με οδηγίες πυροπροστασίας από εθελοντές δασοπυροσβέστες που θα προβαλλόταν στα σχολεία, αλλά αυτό δεν κατέστη εφικτό λόγω της πανδημίας. «Η αυτοοργάνωση των πολιτών σε όλα τα επίπεδα, από τους τραυματίες μέχρι την αποκατάσταση, προκάλεσε αλλαγές», λέει η Μαρίνα Καρύδα. «Οι κάτοικοι, ξεπερνώντας το δικό τους σοκ προσπαθούν να προστατέψουν τους επόμενους, να βάλουν ένα λιθαράκι για την επόμενη μέρα». {https://www.kathimerini.gr}

Related Posts