Στην δημοσιογραφική μου διαδρομή έχω ασχοληθεί με δύσκολα θέματα. Προσπαθούσα πάντοτε να κρατήσω μία απόσταση από την έρευνα, να μην ταυτιστώ με τα «θύματα» ώστε να μπορέσω να είμαι αντικειμενικός στις κρίσεις μου.

Μερικές φορές δεν τα κατάφερα. Μία από αυτές ήταν η έρευνα, που κάναμε μαζί με την Μαριάννα Κακαουνάκη, για την τραγωδία στο Μάτι. Ήταν μια ιστορία γεμάτη πόνο και οργή, ούτως η άλλως. Όταν όμως προσθέτεις σε αυτά τα συστατικά τον απέραντο κυνισμό και την πρωτοφανή ανεπάρκεια των ανθρώπων στους οποίους είχε αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία την προστασία των πολιτών στο Μάτι… ε δεν μπορείς να μην εκραγείς.

Δεν θεωρώ ότι ήταν θέμα κομματικό, ευθύνης του Α ή του Β πολιτικού. Ήταν απλά το προϊόν μιας μακρόχρονης παράδοσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος να χειρίζεται πολύ κρίσιμα θέματα με ελαφρότητα, φαυλότητα και ερασιτεχνισμό.

Και αυτό το ξέραμε, αλλά όταν ακούς τους διαλόγους είτε την ώρα της επιχείρησης είτε την ώρα της συγκάλυψης, τότε βγαίνεις από τα ρούχα σου.

Πρέπει βέβαια να κοιτάμε μπροστά. Οι πληγές θα αργήσουν να κλείσουν, ελπίζω η Δικαιοσύνη να μην τις αφήσει ανοιχτές για πολύ ακόμη.

Χρωστάμε όμως ένα πράγμα σε όσους έφυγαν: αφόρητη πίεση στους πολιτικούς, κάθε απόχρωσης, να μην αφήσουν ποτέ ξανά ανίκανα ή φαύλα ανθρωπάκια να χειρίζονται τις τύχες μας την κρίσιμη ώρα.