Ενενήντα εννιά δευτερόλεπτα σιωπής… για αυτούς που θα λείπουν από τον φετινό Μαραθώνιο – Το συγκινητικό κείμενο ενός δρομέα

Ημερομηνία σημαδιακή. Οι αριθμοί σαν λόγχες, λες και τρυπάνε τα πλευρά των δρομέων, προσπαθώντας να τους θυμίσουν κάτι.

Ξημέρωμα Κυριακής, τα πούλμαν παρατεταγμένα στη σειρά, στο Σύνταγμα, στου Φιξ, στο Καλλιμάρμαρο σε περιμένουν, σε λίγο θα γεμίσουν από συναθλητές σου και όλα μαζί, γεμάτα εκατοντάδες χιλιάδες ώρες προπονήσεων, θα τραβήξουν κατά το Μαραθώνα. Ένα χαρούμενο κονβόι, νυσταγμένων ανθρώπων που αποφεύγουν να κοιτάξουν τη διαδρομή, που σε λίγο θα την κάνουν αντίστροφα τρέχοντας.

– Πως πήγε η προπόνηση;
– Ε, μέτρια, έχασα μερικές από ένα κρύωμα, είχα και κάτι μικροτραυματισμούς. Εσύ;

– Κι εγώ, δεν είμαι 100% έτοιμος, αλλά γίνεται να μη τρέξεις την κλασσική;

Σωστά. Δεν γίνεται.

Η κλασσική διαδρομή δεν είναι ένας απλός Μαραθώνιος, είναι ο Μαραθώνιος που τιμά τη νικηφόρα μάχη. Δέκα χιλιάδες Αθηναίοι και χίλιοι Πλαταιείς, τότε, εδώ, σ αυτά τα χώματα, προάσπισαν την ελευθερία απέναντι στον εισβολέα.

Αρκετά λιγότεροι από το πλήθος που θα συγκεντρωθεί στην αφετηρία του αγώνα.

Απέναντι τους είχαν 100.000 Πέρσες, άνιση μάχη θα πει κανείς, και όμως τα κατάφεραν, νίκησαν. Και αυτό το μήνυμα, θα μεταφέρουν σε λίγο, όλοι αυτοί οι δρομείς που είναι παρατεταγμένοι στην εκκίνηση. Τιμώντας ταυτόχρονα και τη μνήμη του μαραθωνοδρόμου της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη.

– Ήρθαν όλοι; Είμαστε έτοιμοι; Να δώσουμε εκκίνηση;
– Όλα οκ, ξεκινάμε.
– Μα , για στάσου, λείπουν μερικοί.
– Πόσοι λείπουν;
– Δύο πούλμαν.
– Ποιοι είναι αυτοί;
-Ο Βασίλης, η Σοφία, η Κασσιανή, η Παναγιώτα, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Ζωή, η Χρύσα, η Καλλιόπη, ο Δημήτρης, η Στυλιανή, η Αιμιλία, ο Λεωνίδας η Ζαμπέτα, η Μαριάνθη, ο Ιάκωβος, η Νικολέτα, ο Ευθύμιος, η Ευπραξία, η Ευγενία, η Πιπίνα, η Σμαράγδα, ο Κωνσταντίνος και άλλοι 76.
– Πάρτους τηλέφωνο.
– Τα τηλέφωνα τους δεν απαντούν.
– Μα καλά, από που έρχονταν όλοι αυτοί, και δεν έχουν φτάσει ακόμα;
– Από το Μάτι…

Μερικοί, είχαν δηλώσει συμμετοχή, θα ήταν εδώ, μα δεν πρόλαβαν, άλλοι πάλι, οι ηλικιωμένοι και τα μικρά παιδιά, περίμεναν με λαχτάρα τη μέρα, για να βγούνε στη διασταύρωση, οι ηλικιωμένοι για να χειροκροτήσουν τους δρομείς, και τα παιδιά για να απλώσουν τα χεράκια τους, για ένα «κόλα το», φωνάζοντας τους δρομείς με τα μικρά τους ονόματα, που έβλεπαν γραμμένα στον αριθμό τους.

Μία διασταύρωση, Μαραθώνος και Κυανής Ακτής, στο 15ο χιλιόμετρο του δρόμου που οδηγεί στο Καλλιμάρμαρο, και που τόσα χρόνια ήταν η ασπίδα σωτηρίας τους, ένας δρόμος που αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε, να τους προστατεύσει. Οι φλόγες πέρασαν σαν δρομείς ταχύτητας πάνω από τη λεωφόρο, και έφτασαν σε πέντε λεπτά στη θάλασσα κουβαλώντας μαζί τους και ψυχές.
Ευθύνες πολλές, η αλήθεια μία.

Λείπουν ενενήντα εννιά.

Κι εσύ εκεί, τρέχεις δίπλα τους, και δεν μπορείς παρά να τους θυμάσαι, αυτό που τρέχει στο πρόσωπο σου δεν είναι μόνο ιδρώτας, είναι και δάκρυ για τα σώματα και τις ψυχές που χάθηκαν εκεί, λίγα χιλιόμετρα από το πεδίο της νίκης στον Μαραθώνα.

Γιατί εσύ δεν τρέχεις για να ξεχωρίσεις απ τον κόσμο, εσύ τρέχεις για να νοιώσεις τον κόσμο. Και νοιώθεις το πελώριο γιατί, που σου υψώνουν σαν γιγάντιο σταυρό μέσα στο μυαλό σου, ενενήντα εννέα ψυχές.

Το νενικήκαμεν θα φτάσει στο Καλλιμάρμαρο, όμως εκτός από τους 192 Ελληνες, και τους 11 Πλαταιείς που χάθηκαν στη μάχη του Μαραθώνα, θα λείπουν από τη γιορτή της νίκης, και 99 νεοέλληνες, φίλοι μας, γνωστοί μας, αδέρφια μας, που χάθηκαν σε μία μάχη χωρίς εχθρό, σε μία μάχη που δεν δόθηκε, σε μια μάχη αχρείαστη.

Τι να τον κάνεις τον καλύτερο χρόνο;

Όχι, σε κοιτάζουν, δεν μπορείς να περάσεις έτσι απλά, χωρίς να σταθείς ούτε στιγμή, να αφουγκραστείς τους αναστεναγμούς των ψυχών, χωρίς να πεις ένα συγνώμη, αφού κανένας άλλος δεν το λέει, να σφίξεις το χέρι της ψυχής τους και να τους πεις αντίο.
Εσύ είσαι δρομέας, είσαι πάστα ανθρώπου με συναισθήματα, τρέχεις για να μεταδώσεις μηνύματα, το χρονόμετρο, δεν είναι μήνυμα.

99 ψυχές, 99 δευτερόλεπτα, βγες από τη διαδρομή, και στάσου εκεί, ακίνητος, προσκυνητής στο σταυροδρόμι της συμφοράς, και θα είναι αυτά, τα πιο σημαντικά δευτερόλεπτα της δρομικής σου καριέρας.

Και ξεκίνα πάλι έχοντας μαζί σου, ένα ακόμα μήνυμα για τους Αθηναίους.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ.

Ποτέ πια τέτοιος πόνος, τόσο δάκρυ, τέτοια συμφορά.

99 δευτερόλεπτα σιωπής, ένα για κάθε ψυχούλα που χάθηκε, γιατί ο Μαραθώνιος δεν είναι μόνο πανηγύρι, είναι και μνήμη της νίκης των Ελλήνων, είναι και μνήμη της θυσίας του Λαμπράκη, και πρέπει να γίνει και μνήμη των 99 αναίτιων θυμάτων της φωτιάς.
11.11.

Ημερομηνία σημαδιακή. Οι αριθμοί σαν λόγχες, λες και τρυπάνε τα πλευρά σου προσπαθώντας να σου θυμίσουν κάτι.

Μην το προσπεράσεις…

Ηρακλής Α. Σωτηράκης
δρομέας

Υ.Γ. Τα ονόματα είναι πραγματικά ονόματα θυμάτων. Ας είναι ελαφρύ το χώμα…

Πηγή: runningnews.gr

Related Posts